Ajouad El-Miloudi (23) is de winnaar van de Philip Bloemendal Prijs 2010 voor jonge talentvolle presentatoren van journalistieke programma’s in de media.
In het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum kreeg hij, uit handen van NOS-journaalpresentatrice Sacha de Boer, een glazen kunstwerk en een cheque van 3500 euro. Ajouad werkt als presentator van televisieprogramma’s bij de KRO en als radio programmamaker bij BNN. De prijs voor jong talent werd dit jaar voor de 5e maal uitgereikt.
Het juryrapport zegt over hem onder meer:
Ajouad is zo’n talent dat dwars door de camera heen de huiskamer binnenkomt, vooral door een grote mate van betrokkenheid bij wat hij te vertellen heeft. Hij formuleert snel en doeltreffend en toont met grote overtuigingskracht aandat hij net zo makkelijk met jongeren als met ouderen kan praten. Een veelzijdige nieuwkomer die we de komende jaren in veel uiteenlopende programma’s hopen te zien.
Juryrapport Philip Bloemendal Prijs 2010
De vijfde Philip Bloemendalprijs - ons eerste jubileum - en bij zo’n lustrum mogen we even terugkijken. Vier winnaars hebben we tot dusver kunnen bekronen: Brecht van Hulten, Lucella Carasso, Wouter Zwart en Sofie van den Enk. Vier mensen om trots op te zijn, laat dat nog eens nadrukkelijk gezegd zijn. En ik weet zeker dat mijn opvolger over twee jaar hetzelfde zal zeggen over degene die we vanmiddag de prijs gaan uitreiken. Dit is geen festival voor eendagsvliegen, dat staat intussen vast.
Maar minstens zo belangrijk vinden we de constatering dat er tussen de zeventien kandidaten van dit jaar eigenlijk niet één uitgesproken slecht was. Dat is in onze beginjaren wel eens anders geweest, maar twee jaar geleden - bij de vierde editie - konden we die conclusie óók al trekken. Er zijn mensen die weinig indruk maken, die misschien een beetje kleurloos blijven, of die gewoon nét iets minder opvallend zijn dan hun collega’s. Maar echt onder de maat zien we ze niet meer. De twintigers van nu, die er al vanaf hun kleuterjaren aan gewend zijn dat er videocamera’s op hen werden gericht, en die later zijn opgegroeid met mobieltjes, webcams en andere innovaties - die twintigers hebben geen enkele last meer van de camera-angst van de voorgaande generatie. Ze bewegen zich gemakkelijk, als vanzelfsprekend, en weten vaak ook heel behoorlijk uit hun woorden te komen. Door zo iemand wil je je, als kijker en als luisteraar, met plezier laten informeren. En als er dan óók nog sprake is van betrouwbaarheid en accuratesse in de informatie-overdracht, dan staat zo’n twintiger wat ons betreft zonder twijfel in de traditie van Philip Bloemendal. Hoe zeer de aanpak, de stijl, inmiddels ook veranderd moge zijn.
Dit is nooit een wedstrijd voor Philip Bloemendal-klonen geweest, als die al zouden bestaan. Het ging nooit om het nadoen van een ander. Ook originaliteit is voor ons altijd een belangrijk criterium geweest. Eén kanttekening willen we daarbij nog wél maken. En die gaat over, wat ik dan maar zal noemen, het Jakhalzen-procedé. De brutale reporters van ‘De wereld draait door’ hebben schoolgemaakt. Ook bij diverse kandidaten over wie we ons hebben gebogen, zagen we de Jakhalzen-stijl terug. Met één verschil, want het wezen van de Jakhals wordt niet altijd goed begrepen. Er zijn er die denken dat je al een Jakhals bent als je een rare, onverwachte, misschien ook wel grappige vraag stelt. En dat het antwoord er dan niet meer toe doet. Maar dát heeft natuurlijk weinig met informatie-overdracht te maken. Zo’n vraag is pas relevant als er ook een interessant of amusant of in elk geval onverwacht antwoord komt. Logisch, lijkt ons, maar het viel ons wel op dat de vragensteller soms al dacht dat-ie klaar was als de vraag maar spitsvondig genoeg was.
En tenslotte nog één opmerking van iets principiëlere aard. Tussen de kandidaten bevond zich deze keer minstens één jong talent in een sector die wat verder weg ligt van de meer nieuwsgerichte hoek waarin we onze winnaars tot dusver hebben gevonden. Een kandidaat, kortom, die vooral werkzaam was in het genre infotainment - lelijk woord, maar zo heet dat nou eenmaal. En de vraag was dus of we ook uit die sector iemand zouden kunnen nomineren voor de Philip Bloemendal Prijs.
Ik zal het eerlijk zeggen: voordat we spijkers met koppen konden slaan, hebben we die vraag voorgelegd aan het bestuur van het Philip Bloemendal Fonds. En het antwoord was geheel in lijn met wat ik net al zei over de veranderingen die zich de laatste jaren hebben voorgedaan in de nieuwspresentatie, vooral voor jongeren die verstoken blijven van de reguliere nieuwsuitzendingen. Als een kandidaat zich heeft bekwaamd in de overdracht van al of niet actuele informatie, ook in de vorm van infotainment, dan maakt zo iemand dus even veel kans op een nominatie als ieder ander. Dat zei het bestuur en daar heeft deze jury zich graag achter geschaard.
Genoeg ter inleiding.
Ik stel nog even de jury aan u voor en dan gaan we het - eindelijk, eindelijk - over de drie genomineerden hebben.
De jury bestond, net als de vorige keer, uit Henny Stoel en Frits Spits, twee ervaringsdeskundigen bij uitstek, Kees de Groot die veel recht van spreken heeft als opleider van presentatietalent, en één nieuw jurylid: onze vorige winnares Sofie van den Enk die bewees dat kwaliteit en het beoordelen van kwaliteit niet leeftijdgebonden hoeft te zijn. En zelf, als de enige niet-vakman in die kring, zat ik er vooral bij als vooruitgeschoven post van het geïnteresseerde publiek.
Terzake.
Drie genomineerden die hier dus alle drie al kunnen zitten in de wetenschap dat ze door deze jury bekroond zijn. Een nominatie ís al een bekroning, laat ik dat nog ‘s nadrukkelijk zeggen.
Ik bespreek ze in alfabetische volgorde:
ROEL MAALDERINK, 19 jaar, de benjamin, en toch staat hij daar met het gemak van iemand die al jarenlang filmpjes maakt over allerlei aspecten van de Nederlandse samenleving. Zijn opdrachtgever, Radio Nederland Wereldomroep, noemt hem een natuurtalent - en daar is niets op af te dingen. Journalistiek met het flair van de showman en een haarscherpe blik op zijn onderwerp. Goed geïllustreerd door zo’n vraagje als ‘jij studeert rechten of zo?’ aan een jonge vrouw die onmiddellijk beaamt dat haar ondervrager het goed gezien heeft. De jury denkt dat hij nog ver kan komen – Roel Maalderink.
AJOUAD EL-MILOUDI, 23 jaar, begonnen bij FunX, daarna actief bij de Amsterdamse zender AT5, weggehaald door BNN en daarna bij de KRO aan het werk in het programma Puberruil. Echt zo’n talent dat dwars door de camera heen de huiskamer binnenkomt, vooral door een grote mate van betrokkenheid bij wat hij te vertellen heeft. Hij formuleert snel en doeltreffend en toont met grote overtuigingskracht aan dat hij net zo makkelijk met jongeren als met ouderen kan praten. Infotainment met de nadruk op ‘info’. Een veelzijdige nieuwkomer die we de komende jaren in veel uiteenlopende programma’s hopen te zien – Ajouad El-Miloudi.
ARDY STEMERDING, 29 jaar, met een verleden bij RTV Noord en vooral RTV Utrecht, en nu één van de vaste live-verslaggevers in het dagelijkse tv-programma Ochtendspits van de nieuwe omroep WNL. Een man die je overal op af kan sturen, zo te zien en die dan precies weet met welke vragen je de kijker het best bij het onderwerp kunt betrekken. Moeiteloos kan hij schakelen tussen de standup-tekst en het vraaggesprek, en met zijn open blik is hij bij uitstek de intermediair tussen de deskundige of de ooggetuige en het publiek. Een schoolvoorbeeld van betrouwbaarheid en levendigheid, twee kwaliteiten die niet bij elke verslaggever zo goed samengaan. Ardy Stemerding
En de winnaar is: …
Henk van Gelder voorzitter jury
Hilversum, 9 december 2010