Brecht van Hulten

Op 19 november 2002, tijdens een feestelijke bijeenkomst in Hilversum, heeft Mr. Pieter van Vollenhoven de eerste Philip Bloemendal Prijs uitgereikt aan Brecht van Hulten.

De vakjury zegt over de winnaar van deze stimuleringsprijs voor jonge talentvolle presentatoren:

Sinds 2000 werkt Brecht als presentator en redacteur bij het NOS-Jeugdjournaal dat al eerder een uitstekende kweekvijver is gebleken. En geen wonder: voor een jeugdig publiek is het des te belangrijker om een nieuwsverhaal helder op de kijkers over te brengen. Brecht van Hulten doet dat voortreffelijk; ze heeft een persoonlijke presentatie die geheel in dienst van de boodschap staat en die zelfs versterkt. Ze durft een onverwachte aanpak te kiezen en ze straalt rust uit, een vanzelfsprekend soort aanwezigheid die de aandacht afdwingt.

De winnares ontving een cheque van € 3.500,- Dit geld moet besteed worden aan een opleiding binnen het vakgebied. Ook ontving zij het kunstwerk Speech Trumpet gemaakt door glaskunstenares Elmarie van der Merwe.

Juryrapport Philip Bloemendal Prijs 2002

De jury die van het Philip Bloemendal Fonds mocht bepalen wie de winnaar of winnares is van de eerste Philip Bloemendal Prijs, heeft niet gezocht naar een Philip Bloemendal-kloon. Iedere tijd heeft zijn eigen geluid, zijn eigen taal en zijn eigen vormgeving. Soms geven de media alle reden om te zeuren over slordig taalgebruik - en hier en daar is er ook wel van enige verloedering sprake, al was het maar in televisieprogramma’s die blijkbaar niet meetellen als ze geen Engelse titel hebben - maar het zou onzinnig zijn te zoeken naar iemand die Philip Bloemendal zo aardig kan nadoen.

En sterker nog: het zou ook niet passen bij de naamgever van deze prijs. Het moge zo zijn, dat iedereen bij het noemen van zijn naam één bepaalde stijl voor ogen staat: één klank, één bepaalde manier van vertellen, één onwrikbare autoriteit wiens woorden de enige waarheid vormden. Maar in werkelijkheid was Philip Bloemendal een man die wel degelijk met zijn tijd meeging. Er zijn grote verschillen te zien en te horen in de reportages die hij in de jaren vijftig maakte, en die uit de jaren zeventig. Zijn hang naar helderheid, zorgvuldigheid en evenwicht bleef onveranderd, maar allengs werd zijn werk strakker en sneller. En dat is ook logisch. Wie goed is, en deugt voor zijn vak, heeft ook het talent om van nature te evolueren. Met andere woorden: het laatste waarvan je Philip Bloemendal zou kunnen beschuldigen, is dat hij een fossiel was geworden. Integendeel: zijn ongeëvenaarde vakmanschap hield óók in dat hij in de loop der jaren steeds de juiste toon wist te vinden.

Dat is een lange inleiding waarmee ik vooral wil zeggen, dat de jury voor de Philip Bloemendal Prijs heeft gezocht naar jong/aankomend talent dat die twee kanten in zich verenigt: het tijdloze vakmanschap dat in dienst staat van een zorgvuldig en doelmatig soort berichtgeving, en tegelijk de stijl en de vormgeving die in deze tijd passen. Concreter gezegd: de jury viel niet over een Gooise r, als het verhaal maar op een heldere, aansprekende manier werd verteld.

Wees niet bang, ik kom langzaam maar zeker terzake, en straks ga ik namen noemen. Maar eerst even ter verantwoording, de namen van mijn medejuryleden: Henny Stoel, presentator en eindredacteur van het NOS-Journaal, die wat mij betreft allang in aanmerking komt voor de Philip Bloemendal Oeuvre Prijs. Johanna Klaassen, docent drama, theaterentertainment en presentatietechnieken en in ons midden degene die qua leeftijd het dichtst bij de kandidaten stond. Kees de Groot, projectmanager programmamaken aan de Media Academie, en heel goed in het bewaren van afstand.

Hans van der Werf, de pionier van de Brusselse verslaggeving bij het NOS-Journaal en dus, zoals dat tegenwoordig heet, een ervaringsdeskundige.

En ik ben iemand die af en toe hier en daar schrijft, dat er op radio en televisie niets meer van deugt. Een uiteenlopend gezelschap, waarin we het wonderbaarlijk goed eens konden worden met elkaar.

Op een dag in augustus in de Media Academie hebben we het over negentien kandidaten gehad van wie we tevoren beeld en/of geluid hadden gekregen - dankzij de buitengewoon goede zorgen van Mieke Bloemendal, voor wie dit fonds en deze prijs letterlijk ‘a labour of love’ zijn.

Negentien kandidaten, helaas wat weinig uit de regio en helemaal niets van de commerciële omroepen, maar alles bij elkaar wel een verzameling mensen die de moeite van het beoordelen waard waren. In de eerste ronde viel er maar een handjevol meteen af, zoals een typische diskjockey, een presentator van wie we alleen een al te parmantig overpeinzinkje te horen kregen, en een enkeling die slachtoffer werd van het inzenden van een onbruikbaar fragment. Je kunt iemand niet beoordelen op basis van twee korte vragen en een paar lange antwoorden van de geïnterviewde.

In de tweede ronde moesten er uiteraard méér sneuvelen. En toen ging vooral de onderlinge vergelijking een rol spelen.

De meeste overgeblevenen waren op zijn minst adequate vaklieden, die in goed Nederlands een helder verhaal konden vertellen. De slachtoffers vielen toen niet meer wegens gebrek aan kwaliteit, integendeel, maar alleen omdat ze toch net niet bijzonder genoeg waren om voor deze prijs in aanmerking te komen.

De rest van de beraadslagingen zal ik u besparen. Op een gegeven moment hadden we een lijstje van zes kandidaten, die eigenlijk alle zes aan alle voorwaarden voldeden. Kortom: we vonden dat er tussen de kandidaten volop jong/aankomend talent te vinden was.

En uit die zes hebben we er vervolgens dus drie gekozen, die er volgens ons weer net iets meer bovenuit staken dan de andere drie. Wie dat zijn, weet u al.

Ik geef u, in alfabetische volgorde, een samenvatting van onze overwegingen:

BRECHT VAN HULTEN
Haalde haar doctoraal Europese studies, studeerde kunstgeschiedenis en Franse taal- en letterkunde, en werkte bij KRO-televisie en VARA-radio. Werkt sinds 2000 als presentator en redacteur bij het Jeugdjournaal, dat al eerder een uitstekende kweekvijver is gebleken. En geen wonder: voor een jeugdig publiek is het des te belangrijker om een nieuwsverhaal helder op de kijkers over te dragen. Brecht van Hulten doet dat voortreffelijk; ze heeft een persoonlijke presentatie die geheel in dienst van de boodschap staat en die zelfs versterkt. Ze durft een onverwachte aanpak te kiezen en ze straalt rust uit, een vanzelfsprekend soort aanwezigheid, die de aandacht afdwingt.

IWRIS KELLY
Studeerde aan de school voor de journalistiek in Utrecht, werkte als bureauredacteur voor een groot aantal programma’s bij de AVRO, de KRO, de VARA en het toenmalige Joop van den Ende Productions, en begon in 1998 te presenteren - eerst bij Migranten Televisie Amsterdam, sinds 1999 bij AT5 in Amsterdam, en de afgelopen zomer ook bij de KRO voor NL Net. Wij vinden dat aan haar presentatie goed te zien is, dat Iwris Kelly bureauredactionele ervaring heeft - het is overduidelijk dat ze weet waar ze het over heeft, en dat maakt haar geloofwaardig en overtuigend. Ze heeft ook iets heel eigens; er zijn meer dan genoeg anderen die hun teksten veel keuriger uitspreken, maar die zijn dan lang niet zo levendig als Iwris Kelly.

THOMAS LOUDON
Begon in 1997 als bureauredacteur bij het NOS-Journaal, ging in 1999 naar New York om zich verder in de journalistiek te bekwamen en is sinds vorig voorjaar in Teheran gevestigd als freelance-correspondent voor het NOS-Journaal, Radio 1, de Wereldomroep, Netwerk, Elsevier en Trouw. Loudon heeft reportages gemaakt die, net als bij Philip Bloemendal vroeger, een voorbeeldige eenheid van tekst en beeld laten zien - vlekkeloos geschreven, beeldend gefilmd en vakkundig gemonteerd. Het abstracte concreet gemaakt, dat is de grote kracht van Thomas Loudon.

Drie grote talenten, die we alle drie graag hebben genomineerd. Maar één kan er maar de winnaar of de winnares worden van de Philip Bloemendal Prijs.

Namens de jury, Henk van Gelder, voorzitter

19.11.2002